در قلمرو هخامنشیان گاه شماری خورشیدی قمری بابلی رواج داشته، امّا ماه ها براساس فرهنگ و آیین ایرانی نام گذاری شده بودند.
در دوره اشکانیان، گاه شماری های بابلی، سلوکی و اوستایی متداول بود.
گاه شماری رایج در دوره ساسانیان
در دوره ساسانیان، گاه شماری اوستایی رایج گردید. در این گاه شماری، سال به 12 ماه خورشیدی 30 روزه تقسیم شد. سپس) مثل مصریان و رومی) 5 روز اضافی را به نام «اندرگاه» به آخرِ ماه دوازدهم می افزودند. مبدأ گاه شماری اوستایی به تخت نشستن هر پادشاه بود.
از آنجایی که در این گاه شماری، سال را 365 شبانه روز میگرفتند، در هر 4 سال یک شبانه روز و در هر 120 سال، 30 شبانه روز از سال حقیقی عقب می افتاد.
برای رفع این مشکل بعد از هر 120 سال، یک ماه به دوازده ماه سال اضافه می کردند.
1) در گاه شماری اوستایی ماه ها و روزهای هر ماه با اسامی ایزدان و فرشتگان نامگذاری شده بود.
2) در ایرانِ دوران اسلامی گاه شماری قمری رایج بود، امّا گاه شماری های دیگری مانند یزدگردی، جلالی، دوازده حیوانی و هجری خورشیدی نیز رواج یافت. گاه شماری جلالی یکی از دقیق ترین گاه شماری های جهان است. گاه شماری هجری خورشیدی که از سال 4/13ش. در ایران رسمیت یافت، بر اساس آن تنظیم شده است.